اینجا کسی است پنهان!

معمارها و شهرسازها به سان مربیان جامعه هستند. 

دکتر کشاورز

یک روز هم گفتیم غم تکانی کینم...

غم تکانی مثل خانه تکانی است

خانه فقط تمیز میشه. همین

غم تکانی هم مثل همینه

غم هات فقط مرتب میشن..

همین 

نمیشه دور ریخت...

از کتاب منِ او نوشته رضا امیرخانی

من اگه مریمِ یه سال پیش بودم، اون روز تا ساعت 12:30 تو ترمینال می موندم و توی دنیای کتابم غرق می شدم تا برسه موعد حرکت اتوبوس. اما این یه سال یاد گرفتم توی هر زمانی هر جایی که بودم از لحظه هام به بهترین نحو استفاده کنم. این شد که اون روز جمعه بعد از اینکه بهم گفتن اتوبوس دربستی گرفته و رفته و باید با اتوبوس ساعت 12:30 برم کرمان، گوشی مو در آوردم و زنگ زدم به دوستای شیرازیم ولی آخه کی ساعت 7:30 صبح جمعه بیداره؟ توقع نابه جایی بود:)) گوگل مپ رو باز کردم و دیدم تا حافظیه 20 دقیقه بیشتر راه نیست، پس رفتم حافظیه :)

تجربه فوق العاده ای بود. مثل همیشه شلوغ نبود. و به این فکر کردم که چقدر خوبه که ما همچین جاهایی رو توی کشورمون داریم تا دلمون که گرفت بیایم و خلوت کنیم با خودمون. حتی اگه دلمون هم نگرفت میایم کیف می کنیم. طبیعت عالی، معماری عالی، صدای شعر حافظ که از بلند گوها میاد هم که نگم براتون.. برید و کیف کنید:))

پ ن: البته بعد از قضیه کرونا و اینا. الان خونه بمونید و مثل من خاطره بازی کنید:))

دریغا روزهایی که بی دلبستگی بگذرند. دریغا بیگانگی. اما آدمیزاد را مگر تاب و توان آن هست که از هرکس و هر چیز بِبُّرد؟ دمی شاید؛ یا روزی و ماهی شاید به اراده چنین کند. اما سرنوشت او چنین نیست پیوند می یابد و می پیوندد. جذب می شود. شوق یگانگی. خود را به دیگری بست می زند. خود را به دیگری می سپرد. خود از آنِ او، او از آنِ خود...

از کتاب کلیدر نوشته محمود دولت آبادی 

در همه دوره ها مردم نیک یافت می شوند، اما در آن سال ها، روزگاری که داستان ما در بستر آن روان است، از این دست مردمان بیشتر یافت می شدند. چشم های مراقب هنوز مهلت نیکی ساده مردم را به خود، از آن ها نگرفته بود. نیز نیکی گناه نبود. کردار نیک جسارت می خواهد. و آن دوران هنوز این جسارت خجسته در هم نشکسته بود. 

از کتاب کلیدر نوشته محمود دولت آبادی

بی جا گفته که دل به دست آر، تا کسی باشی... حکماً باید دل از دست داد. نه که به دست آورد. دل از دست داده، کس باشد یا ناکس، باکش نیست...

از کتاب منِ او نوشته ی رضا امیرخانی 

جوان! یک یا علی بگو و از خودت بن کن شو... خودسر، خودخواه، خودستا،خودکام، خودرای،خوددار،خودبین،خودپسند... خود... خود... خود... حکماً خودِ خالی شده ای...

از کتاب منِ او نوشته ی رضا امیرخانی 

کاروانسرای هندوها، واقع در ضلع جنوبی میدان گنجعلی خان کرمان، مربوط به دوره قاجاریه است. در سال های 1229 تا 1304 که کرمان در استعمار انگلیسی ها بود، به تشویق همان ها، تجارت بین ایران و هند رواج پیدا کرد. از کرمان، شال و قالی و کتیر به هند فرستاده می شد و از هند،شکر و شمع و چای و ادویه و پارچه. در همین زمان به دلیل رفت و آمد های زیاد تجار هندی ، این کاروانسرا به کاروانسرای هندوها معروف شد. 

در سال 1380 این کاروانسرا در لیست آثار ملی ایران به ثبت رسید. اما..

همین طور که در تصاویر می بینید، به این کاروانسرا نه تنها که رسیدگی نمیشود (به عنوان اثر ملی) که به مکانی برای انبار کالای قاچاق و مواد مخدر و پاتوقی برای معتادان تبدیل شده است. 

پ ن: نکته جالب اینه که کنار سر در ورودی این کاروانسرا روی تابلوی سازمان آثار ملی ایران نوشته شده "هرگونه دخل و تصرف در این مکان پیگرد قانونی دارد" !!!!! و سالهاست که این کاروانسرا به همین وضعیت در اینجا قرار داره.. نه پیگردی و نه قانونی...

این کوچه ای که می بینید مسیر قدیمیه ماهان-بم هست. این سمت کوچه یه کاروانسرا بود که درشو گل گرفته بودن. و فقط ورودی شو میشد دید؛ مثل همین باغی که عکسشو می بینید[که درشو گِل گرفتن]. خیابان اصلی الان، با فاصله حدودا 10 متری موازی با همین کوچه قرار داره. 

خیلی از بنا های قدیمی توی مکان های گمشده ای از ایران قرار دارن که قدمتشون زیاده و به دلیل بی توجهی بهشون و عدم رسیدگی و مرمت، همینجوری رها شدن؛ در حالی که معماری اصیل ایرانی رو به تصویر میکشن، حتی با درِ به گِل گرفته شون!

پ ن: دل بی عشق می گردد خراب آهسته آهسته (مصرع دوم عنوان)