اینجا کسی است پنهان!

آه ای عزیز فرسنگ ها دور از من!

هرکجای این دنیای بزرگ که هستی حواست باشد که عشق و دوست داشتن آدم را کور می کند و کسی که خوب نمی بیند نیازِ بیشتری به شنیدن دارد. پس همین امروز، این تئوری مزخرف را که دوست داشتن نیازی به گفتن ندارد فراموش کن. یادت باشد قوی ترین حس ها اگر پرستاری و مراقبت نشوند، بیمار می شوند و می میرند. 

اتفاق عشق را با نوازش، با کلامِ دلنشین، با یادآوری های کوچک و بزرگ برای خودت و برای دنیای اطرافت زیبا تر کن_ بگذار پشتِ دوست داشتن تو و لبخندِ دیگری، محبت و احترام معنای وسیع تری پیدا کنند.

از کتاب در خانه ما عشق کجا ضیافت داشت نوشته نیکی فیروزکوهی

هرچقدر اثر معماری از "معمارش" سرشارتر باشد؛ از "زندگی" تهی تر است ! 

دکتر ضیائیان

دلم می خواست خانه ات باشم

که از خستگی هایت به من برگردی...

حمید سلیمی

گر چشم یقین تو نه کج مج باشد

ترسا به کلیسا رود و حج باشد

هرچیز که هست آنچنان می باید

ابروی تو گر راست بود کج باشد

+از خواجه نصیر طوسی

عارف هنرمند، می تواند دیگران را در تجربه های عرفانی خود شریک کند.

دکتر ایرانمنش

ما در روز جاهای زیادی می رویم و در فضاهای زیادی قرار می گیریم، نانوایی، فروشگاه، کافه ها، باغ ها، خانه ها، خیابان ها و... اما فقط بعضی از این فضاها برایمان تبدیل به یک گوشه دنج می شوند، فقط تعداد اندکی شان برایمان تبدیل به مکانِ دوست داشتنی مان می شوند.

در کلیت شاید تفاوتی میان فضا و مکان قائل نباشیم؛ اما از دیدگاه معماری مکان، محدودتر از فضا است. مکان برای ما یک ویژگی خاص و برتر دارد که آن را از دیگر فضاها متمایز می کند. این ویژگی صرفا زیبایی یا تفاوت بصری نیست، ابدا! بلکه یک تفاوت حسی است. ممکن است یک خاطره ی دور یا شنیدن یک دوستت دارم یا داشتن آرامشی مطلق یا هر اتفاق عمیق و تاثیرگذار دیگری، دلیل این تمایز باشد. مکان صرفا یک خانه، یک کافه یا فضایی محصور شده با دیوار ها نیست؛ مکان می تواند نیمکتی در یک پارک، زیر تک درختی در کویر یا در مامن آغوش کسی که دوستش داریم باشد.

بنابراین در ساماندهی شهرها و معماری مان بایستی نگاهِ فقط عملکردی مان را کمی کاهش داده و به جنبه های دیگر زندگی انسانی هم توجه کنیم. ما همان اندازه که به پل ها برای بهبود وضع ترافیک نیازمندیم به حریم خصوصی، صد برابر بیشتر نیازمندیم. اما این روزها شاهد ساخت پل هایی هستیم که حریم خانه های زیادی را از بین برده اند. یا شهرها را تبدیل کرده ایم به خیابان ها و پل های بتنی نازیبا و بی روح و دستور قطع درختان چند ده ساله به اندازه آب خوردن برایمان آسان شده است... ما هنگامِ گسترش خیابان ها به هیچ خاطره ای بها نمی دهیم. برایمان مهم نیست که یک خیابان در گذر این سالها چه ها دیده است... مهم نیست که چندین کودک از این خیابان به مدرسه هاشان رسیده اند... چندنفر در این خیابان عاشق شده اند... چند کسانی برای لحظه ای فکر کردن به جوانی و گذشته هاشان به این خیابان ها سر می زنند و...

به عقیده هایدگر:

یک مداخله شهری که مهم ترین دغدغه اش ویژگی های بصری، فرمال و هندسی قابل تعریف ابژه های فضایی باشد، چندان کارآمد نخواهد بود؛ بلکه باید گفت کیفیات مهم یک مکان نتیجه رابطه ی انسان با مکان و چگونگی سکونت گزیدن انسان ها در درونش است. یک مکان، کیفیات خود را از هم ریشه بودن مردمان درون محیطش، به دست می آورد.

ما نیاز داریم کمی عمیق تر به زندگی انسانی و نیاز های اساسی تر بشر نگاه کنیم.

رضا امیرخانی در کتاب رَهِش می نویسد:

خانه مادربزرگ من، توی محله خانی آباد بود. هنوز هم هست. کوچه مسجد قندی. ما دو نسل است که در کاشانک زندگی می کنیم. اما حتی ایلیا هم می داند که باید خودش را اهل خانی آباد معرفی کند. او هم می داند که هویتِ شهری ما از خانه مادربزرگ است.از درختچه انار و پنج دری و هشتیِ خانه مادر بزرگ. خانه مادربزرگی که تاورکرینِ همسایه توش سرک نمی کشید...اگر شهری، به خانه های مادر بزرگ هاش احترام نگذارد، فرو می پاشد. اگر مادربزرگ جناب شهردار، هر شهرداری، اهل همان شهر نباشد، شعر توسعه پیدا نمی کند. بزرگ می شود اما توسعه پیدا نمی کند. رشدش می شود مثل تولیدمثلِ سلول سرطانی. شهر زیر سایه مادربزرگ هاش شهر می شود... مادر بزرگ ها قدشان بلند نیست، اما سایه دارند.. خانه هاشان نیز...

همین خانه ها و خیابان ها و شهرهاست که از ما برای آیندگان می ماند... همین ها تصویری روشن و شفاف از هویت شهری و اوضاع جامعه ای که می سازیم به دست می دهد...

به گفته هایدگر:« ما تنها در موقعیت های حساس، از اصالت آگاهی پیدا می کنیم؛ به طور مثال، در مواجهه با مرگ؛ به این صورت که مرگ ما نمی تواند ازآن هیچ کسِ دیگری باشد.»

همچنین زندگی ما، فقط متعلق به ماست! نه ازآن هیچ کس دیگری... اصیل باشیم و منحصر به فرد.

:)

دل مشغولی [ حالتی است که در آن انسان در مقام به دست آوردن هدفی، احساس نگرانی و اضطراب می کند و نیز به حالت ذهنی کسی اطلاق می شود که دارای طرحی است و به فکر تحقق آن است و همین دل مشغولی انسان را به سوی هدف عالی به حرکت در می آورد.]

معماری وسیله واقعی سنجش فرهنگ یک ملت بوده و هست. هنگامی که ملتی می تواند مبل ها و لوسترهای زیبا بسازد اما هر روزه بدترین ساختمان هارا می سازد، دلالت بر اوضاع نابسامان و تاریک آن جامعه دارد. اوضاعی که در مجموع، بی نظمی و عدم قدرت سازماندهی آن ملت را به اثبات می رساند.

هرمان موتسیوس

+ بشنویم از محمد ابراهیم جعفری

دریافت

:)