آن‌ها سه تن‌اند که می‌میرند. یکی برای ظلمش، یکی برای مکرش و یکی برای عدالتش. ولی نه، حالا پس از قرن‌ها می‌دانیم واقعا چه شد. در عمل، ظالم و مکار جان به در بردند و تنها سوّمی بود که فرقش شکافت. بلی؛ عدالت می‌میرد و ظلم و مکر می‌ماند. این شروع خوبی است؟
از نمایشنامه مجلس ضربت زدن نوشته بهرام بیضایی
واقعیت قراره اینجوری باشه...؟همینقدر تلخ..؟
*ی سوال همیشه دلم میخواست از کسایی که نمایشنامه میخونن بپرسم...
به اندازه خوندن یک کتاب عادی جذابه؟
فکر می کنم همه ما ته دلمون هنوز امید داریم که اینطوری نباشه و منتظریم:)) منتظر تغییر!
اوهوم قبول دارم(((:
*خب نمایشنامه خوبی هست که بخوای بهم معرفیش کنی؟(:
خودم خیلی وقت پیش کالیگولا از آلبرکامو رو خوندم. خیلی فلسفیه و در بستر یک دوره تاریخی اتفاق میوفته... اون زمان خیلی برام اندیشه های کامو سنگین بود پذیرفتنش و فکر می کنم باید یه بار دیگه بخونمش تا بفههمش واسه همین نظری در موردش نمیدم..
