قبل از هر کاری، علم باید انسان را می شناخت و زندگی انسان را معنی می کرد، و بعد متناسب با نیاز انسان و متناسب با رسالتی که انسان در زندگی اینجائیش دارد، دست به تمدن و دست به کشفیات و اختراعات و صنعت می زد. اما انسان را هیچ نشناخته و هیچ معنایی برای زندگی انسانِ روی زمین نداده، همواره دارد ساختمان می سازد بدون اینکه بشناسد این کسی که آنجا -در این ساختمان- زندگی می کند چه احتیاجات واقعی و اصیلی دارد. دیدیم که همیشه از این ساختمان صحبت می کند که مدرن تر از ساختمان پیش است و کامل تر از ساختمان پیش است - و درست هم هست- اما اگر بپرسیم آن کسی که می خواهد در اینجا زندگی کند چه جور آدمی است؟ می گوید: به من مربوط نیست، به حکمت الهی قدیم مربوط است که در این باره ها صحبت می کردند، آن هم که به نتیجه نرسید پس هیچی ولش کنیم! پس این تمدن را برای کی می سازیم؟ قبل از اینکه تمدن بسازیم، قبل از این که روش علمی را تعیین کنیم، و قبل از اینکه رسالتی برای علم و فلسفه تعیین کنیم، قبلا باید همه نیروهایمان متمرکز این معنا بشود که انسان چه موجودی است و چه خصوصیاتی دارد و چه نیازهای اصیلی دارد و چه ابعاد متنوعی دارد، و بعد براساس این شناخت زندگی اش را برنامه ریزی کنیم و براساس این شناخت تمدن را بسازیم و براساس این شناخت رسالت علم را تعیین کنیم.
از کتاب علی(ع) نوشته علی شریعتی