نمایشنامه خدای کشتار خیلی روان و خیلی ساده است اما در عین حال خیلی عمیقه! در حین خوندن نمایشنامه نباید دنبال دیالوگ خوب و تاثیرگذار باشید چون اصلا پیدا نمی کنید. دیالوگ ها شبیه مکالمات ساده ی روزمره ی هزاران انسان شبیه ماست. اما نکته اش دقیقا همینجاست که ما با همین مکالمات ساده ی روزمره مون در لحظه هایی خاص ممکنه دل کسی رو بشکنیم. ممکنه کسی رو شاد کنیم و...
خدای کشتار واقعیت تلخ زندگی همه ماست.. توی این عصر تظاهر! حتما خیلی از ماها در شرایطی به چیزی تظاهر کردیم که نبودیم و دوست داشتیم باشیم. اما شرایط همون قدر خوب و ایده آل باقی نمونده و ما هم کم آوردیم توی تظاهر کردن و خود واقعی مون رو نشون دادیم. گاهی نتیجه خوب بوده گاهی بد. اما نگاه عمیق تر به داستان اینه که خود حقیقی ما در برابر رویدادها چقدر موفق عمل میکنه؟!
ما تظاهر می کنیم چون نظر دیگران برامون مهمه. برامون مهمه که بهمون بگن روشن فکر، عاقل، مسئولیت پذیر و.. هزاران صفت از این دست! اما به قول نادر ابراهیمی « مطلقا مهم نیست که دیگران مارا چگونه قضاوت می کنند. بلکه مهم این است که ما در خلوتی سرشار از صداقت و در نهایت قلبمان خویشتن را چگونه داوری می کنیم؟»
