توی این سال ها خیلی برام پیش اومده که دو تا از دوستام با هم بحث و دعوا داشته باشن و هر کس به اندازه سهم خودش از من توقع داره طرف اونو بگیرم. ولی من همیشه حرفم این بوده که من با هر دو طرف دوستم و این مسئله رو باید بین خودشون حل کنند. هرچند که همیشه حرف دو طرف رو شنیدم و گاهی پیش خودم قضاوت شون کردم اما خب سعی کردم تاثیری در روابط م باهاشون ایجاد نکنه. حالا که بهش فکر می کنم شنیدن همه اون بحث ها و جدل ها فقط برای من اینو داشته که دو طرف رو بیشتر بشناسم، اینکه هرکس روی چه مواردی حساسه، تو عصبانیت چیکار میکنه، از چه رفتار هایی ناراحت میشه و...
اما این وسط به نظرم یه سری چیز ها هم نادیده گرفته میشه. من وقتی حرف های دو طرف رو می شنوم با خودم یا اگر طرفین ازم نظری بخوان به اون ها میگم که اگر تو فلان رفتار و نمیکردی یا دوست دیگرمون فلان حرف رو نمی زد شاید این بحث ها پیش نمیومد ... اما هیچ وقت به این توجه نمیکنیم که یه سری احساسات این وسط نادیده گرفته شده.. اون دوستمون اگر اون حرف رو نزده شاید در اون لحظه احساس کرده باعث ناراحتی میشه یا با خودش فکر کرده من کوتاه بیام و... از این قبیل احساس ها و فکرها که اکثر ماها، در بحث های مون با دیگران، با خودمون داریم.
واسه همینه که ما نمیتونیم در مقام قضاوت قرار بگیریم. و اصلا نمیتونیم لحظه ای خودمون رو جای دیگری قرار بدیم. احساساتی که در آدم ها شکل می گیره، حاصل هزار تا اتفاق و رویداد در گذر زمانِ که ما شاهد هیچ کدوم نبودیم و نمی تونیم توضیحی که یک نفر برای دفاع از خودش توی دعوا میده رو درک کنیم. اما... اگر درک کنیم احساسات آدمی چقدر حوزه نفوذش در تصمیمات زیاده، راحت تر برخورد میکنیم با اتفاقاتی که اطرافمون میوفته و کمتر ناراحت می شیم و کمتر توقع خواهیم داشت.
